ვაჟა-ფშაველა: გინორთი გინოჯინეფს შქას

უღვენობაშ გეშა მალას ქჷდიტუ უნივერსიტეტი დო მუსხირენი წარმოწანას მუშენდჷ დიო [[ოთარაშენი|ოთარაშენც]], ამილახვარიშ ფანიას, დინოხოლენი მაგურაფალო, უკული დიდი თონეთიშ ოფუტეშ ნწოფულასსკოლას. [[1888]]-შე [[ჩარგალი|ჩარგალცჩარგალს]] ოხორანდჷ, შხვა ყაზახეფიშორო ხონუნდჷ დიხას, ულუანდჷ ორინჯის დო გილეშჷ ოჯინორუშა. გვალაშ კათაწკჷმა დიდი გოლინათ რგებაფულენდჷ. ვანაფერო გჷმმიშჷ რზენშა. ფშავური ზოთონჯიშ გინძე სერეფც იჭარჷ თიში გენიალურიგენიალურ პოემეფქ, თხობელუეფქ დო ლერსეფქ.

ვაჟა-ფშაველაშ მაართა კორესპონდენციაქ „წერილი ხევსურეთიდან“ [[1879]] იბეშტჷ („დროება“, № 1), მაართა თანგილქ [[ერკმან-შატრიანი]]შ თხობელუა „ფეოდალიშ ერდუალაქ“ — [[1880]] („ივერია“, № 4), მაართა ლერსიქ „მეომარი“ — 1881 („იმედი“, № 3-4), მაართა თხობელუა „სურათი ფშავლის ცხოვრებიდან“ — [[1881]] („დროება“, № 184). ვაჟა-ფშაველაშ ქიმერონი XIX ოშწანურაშ ქორთული კრიტიკული რეალიზმიშ უმაღალაში ოკუჩხურიე. ოქიანუშ მაყარაფალი ნძალეფიშ, ორთაშ „ონოფულური ნინაშ“ ჭირინაფაშ უშქირატუ კორინი თის ქორთული რომანტიზმიშ კონკას [[ნიკოლოზ ბარათაშვილი|ნიკოლოზ ბარათაშვილიშ]] ქიმერონს უმოჯგირუანც. მარა ბარათაშვილიშ ლირიკას ადამიერიშ დინოხოლენი, სუბიექტური ოქიანუ რე მორთინაფილი თოჸუჯიშ ცენტრისიდა, მუჭოთ ჸოფიერაფაშ ოთებუ, უგნურთაფუ იდეეფიშ გჷმოხანტუა, თიში პოეზიაშ არძოშე ორგანული შან-მუშება რე სითახმუეშ მატერიალისტური აღქმა, ქიანობუაშ, „უკოროცხუ ფერეფიში“ ედომუშამი რწყებაშ დო წჷმოსახუაშ უნარი. პოეტიშ ხანტუშური მსოფლგაგებაშ ქუაკუნთხონი რე კათაშურობა დო რეალიზმი. უკულნეშის თიშ ქიმერონც გიტომბარუ თი რეალისტური ტენდეციეფქ, ნამუეფსჷთ [[ილია ჭავჭავაძე|ილია ჭავჭავაძექ]] დო [[აკაკი წერეთელი|აკაკი წერეთელქ]] მეჩჷ გეზა. ვაჟა-ფშაველაშ თხზულებეფც სითახმუე ედომუშამი მუში ხეონჭაფუ, ნიფთუან რეალობათ წჷმმომდირთუნა. თიქ უტომბარაში ფორმათ გჷმოხანტჷ „დიხაშ“ დო „ცაშ“ — რეალისტურიშ დო რომანტიკულიშ — აკმაფშაფალი ედომუშამობა. პოეზიაშ ვაჟაშური სჷმჷნი, თიში რეალისტური კრედო ირწყებე ლერსეფც „მთას ვიყავ“ (1890); „სიტყვა ეული“, „ნუგეში მგოსნისა“ (1894); „სიმღერა“ (1896), ლიტერატულ-კრიტიკულ დო პუბლიცისტურ ჭარილეფც „ფიქრები“ (1891), „Pro domo sua“ (1896), «ფიქრები „ვეფხისტყაოსნის“ შესახებ» (1911) დო შხვა. პოეტიშ მერინა ოკათაშე ქიმერონშა კჷლმარჩქინდუ მუში ჭარილეფცჭარილეფს „გმირის იდეალი ფშაურ პოეზიის გამოხატულებით“ (1889), „კრიტიკა ბ. [[ოპოლიტე ვართაგავა| იპ. ვართაგავასი]]“ (1914) დო შხვეფი.