ვაჟა-ფშაველა: გინორთი გინოჯინეფს შქას

დინორექ დილასჷ დინორექ ქეგიაძონუ
EmausBot (სხუნუა | ნახანდი)
ჭ.რ. r2.7.2+) (ბოტის შეცვლა: en:Vazha-Pshavela
ჭ.რ.ვა რე რედაქტირაფაშ რეზიუმე
ღოზი 20:
[[ფაილი:chargali1.jpg|thumb|300px|ჩარგალი. ვაჟა-ფშაველაშ ომუშებელი ტაბაკი]]
 
ვაჟა-ფშაველაშ პოეტური სტილი არგამათ გჷშმეგორუ ედომუშამი XIX ოშწანურაშ ფონც. ვაჟა-ფშაველაშ პოეზიაშ ნინაქ კამათიშ საგანო გინირთ (აკაკი წერეთელიშ ჩინებური ლერსი „ვაჟა-ფშაველას“, 1913 დო ვაჟა-ფშაველაშ „დოგვიანაფილი გამა აკაკის“, 1913). თიში ნინაშურინინაშობური პოზიცია დოორჩანაფას იჭანუანდჷ ჩქინ ბორჯისჷთ. ვაჟა-ფშაველაქ გაფართინუ ქორთული პოეტური ჩიებაშ ჩარჩოეფი, კერძოთ, დიალექტური დო ჯვეში ქორთული ფორმეფიშ მჷშაღალათ გადიდარუ ლექსიკა, მიარეფერუანობა აკუძინჷ ლერსიშ ზიტყვიერი ნაშუას.
 
ვაჟა-ფშაველაშ თხობელუეფც გვალაშეფიშ ჸოფა-რინაშ ემასახალი რეალისტური სურათეფიშ, კოლორიტული ხასიათეფიშ ფონც გონწყუმილიე თიბორჯიშ საქორთუოშ სანწაკლე სოციალური კონფლიქტეფი („პატარა მწყემსის ფიქრები“, „დარეჯანი“, 1886; „პაპას მსოფლიო ფიქრები“, 1903; „უძმოს-ძმა“, 1906 დო შხვა). უნიკალური ანაჩიაშიე XIX ოშწანურაშ ქორთული ლირიკაშ პროზაშ ართმურთეფი „შვლის ნუკრის ნაამბობი“ (1883), „ხმელი წიფელი“ (1888—1889), „ქუჩი“ (1892), „მთიანი მაღალი“ (1895). შურდინომბარილი ორთაშ პიჯით გჷმოხანტილიე უგურობაშ დო ნძალმორიაფაშ მეხჷ მეწურაფილი, ტომბა ჰუმანური იდეალეფით მილაჩამილი თოლწონუა.