ვაჟა-ფშაველა: გინორთი გინოჯინეფს შქას
დინორექ დილასჷ დინორექ ქეგიაძონუ
ვა რე რედაქტირაფაშ რეზიუმე |
ვა რე რედაქტირაფაშ რეზიუმე |
||
ღოზი 21:
ვაჟა-ფშაველაშ პოეტური სტილი არგამათ გჷშმეგორუ ედომუშამი XIX ოშწანურაშ ფონც. ვაჟა-ფშაველაშ პოეზიაშ ნინაქ კამათიშ საგანო გინირთ (აკაკი წერეთელიშ ჩინებური ლერსი „ვაჟა-ფშაველას“, 1913 დო ვაჟა-ფშაველაშ „დოგვიანაფილი გამა აკაკის“, 1913). თიში ნინაშობური პოზიცია დოორჩანაფას იჭანუანდჷ ჩქინ ბორჯისჷთ. ვაჟა-ფშაველაქ გაფართინუ ქორთული პოეტური ჩიებაშ ჩარჩოეფი, კერძოთ, დიალექტური დო ჯვეში ქორთული ფორმეფიშ მჷშაღალათ გადიდარუ ლექსიკა, მიარეფერუანობა აკუძინჷ ლერსიშ ზიტყვიერი ნაშუას.
ვაჟა-ფშაველაშ თხობელუეფც გვალაშეფიშ ჸოფა-რინაშ ემასახალი რეალისტური სურათეფიშ, კოლორიტული ხასიათეფიშ ფონც გონწყუმილიე თიბორჯიშ საქორთუოშ სანწაკლე სოციალური კონფლიქტეფი („პატარა მწყემსის ფიქრები“, „დარეჯანი“, 1886; „პაპას მსოფლიო ფიქრები“, 1903; „უძმოს-ძმა“, 1906 დო შხვა). უნიკალური ანაჩიაშიე XIX ოშწანურაშ ქორთული ლირიკაშ პროზაშ
ვაჟა-ფშაველაშ დრამატული ნაწარმონებეფშე („სცენა მთაში“, „სცენები“, 1889; „ტყის კომედია“, 1911; „ნაკვესები“, 1886—1908) ეიოშანალიე დრამა „მოკვეთილი“ (1894), ნამუთ წანეფიშ აშაბანც წჷმოძინელო იდგუმუდ ქორთულ სცენას.
ვაჟა-ფშაველა კორობუნდჷ დო ობჟინუანდჷ თიიშური პოეზიაშ
[[ფაილი:chargali2.jpg|thumb|300px|ჩარგალი. ვაჟა-ფშაველაშ ჸუდე-მუზეუმი.]]
|