ვაჟა-ფშაველა: გინორთი გინოჯინეფს შქას

 

ვაჟა-ფშაველაშ თხობელუეფც გვალაშეფიშ ჸოფა-რინაშ ემასახალი რეალისტური სურათეფიშ, კოლორიტული ხასიათეფიშ ფონც გონწყუმილიე თიბორჯიშ საქორთუოშ სანწაკლე სოციალური კონფლიქტეფი („პატარა მწყემსის ფიქრები“, „დარეჯანი“, 1886; „პაპას მსოფლიო ფიქრები“, 1903; „უძმოს-ძმა“, 1906 დო შხვა). უნიკალური ანაჩიაშიე XIX ოშწანურაშ ქორთული ლირიკაშ პროზაშ მინუშეფი „შვლის ნუკრის ნაამბობი“ (1883), „ხმელი წიფელი“ (1888—1889), „ქუჩი“ (1892), „მთიანი მაღალი“ (1895). შურდინომბარილი ორთაშ პიჯით გჷმოხანტილიე უგურობაშ დო ნძალმორიაფაშ მეხჷ მეწურაფილი, ტომბა ჰუმანური იდეალეფით მილაჩამილი თოლწონუა.

 

ვაჟა-ფშაველა კორობუნდჷ დო ობჟინუანდჷ თიიშური პოეზიაშ მინუშეფს. ქორთული ეთნოგრაფიაშ დო ფოლკლორისტიკაშო ფასუგუდვალუ რე მუში ჭარილეფი „ფშავლები“, „ფშავლების ცხოვრებიდან“, „ხევსურები“ (1886), „ლაშქრობა“ (1888), „ფშაველი დედაკაცის მდგომარეობა და იდეალი ფშაურის პოეზიის გამოხატულებით“ (1889), „ძველი და ახალი ფშავლების პოეზია“ (1896) დო შხვები. „ცივილიზებულ“ ოქიანუშე მოჩლითაფირი პოეტი ირიათონო თოლც ოჸუნუანდ კოჩანიერობაშშურიელი გოვითარაფაშ რთულ პროცესის დო დუდგოჭყოლადათ ოცადუდ გაკლუგორუდუკო გამა ფარანიშ მაჭვებელი კითხირეფშა.